Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

SAGOR & SWING - "BOTVIG GRENLUNDS PARK" (2013)

Πάνε δέκα χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία των Sagor & Swing, κάπου στην πορεία προφανώς τους είχα ξεχάσει. Θυμάμαι τότε, όταν είχε βγει το Orgelfärger, δεν άρεσε σε κανέναν, πέρα της αφεντιάς μου. Δεν ξέρω γιατί. Εγώ πάντως είχα βρει πολύ πετυχημένο το ρετρό μουσικό μόρφωμα που θύμιζε κάτι από 60s – 70s, κάτι από Doctor Who και γενικά σειρές εκείνης της εποχής του BBC. Με τις πολυεπίπεδες μελωδίες, τα παλιομοδίτικα αρμόνια (ιδίως το Hammond) τους γεμάτους ρυθμούς στα drums, την λίγο διαστημική χροιά – το έβρισκα απλό, γοητευτικό και ιδιαιτέρως ευκολοχώνευτο άκουσμα. Τώρα, σε αυτά τα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν, έχω ακούσει ένα κάρο σύγχρονες κυκλοφορίες που θυμίζουν τον ήχο εκείνης της εποχής ή προσπαθούν τουλάχιστον. Από την Ghost Box, τον Ensemble Economique, τα πρώτα του James Ferraro, τη μισή Not Not Fun – στα αυτιά μου ο ήχος των Sagor & Swing δεν ακούγεται, προφανώς, ο ίδιος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενθουσίασε ποτέ η λεγόμενη Hypnagogic Pop και τα παρακλάδια της – μου φαινόταν πάντα πολύ φασαρία για το περιτύλιγμα και λίγη ουσία – μια μουσική που αναλωνόταν περισσότερο στην αντιγραφή στοιχείων και μοτίβων, περισσότερο για το memorabilia του πράγματος παρά για την ίδια την μουσική. Η Ghost Box, από την άλλη, έχοντας βγάλει πολλές ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, συνήθως με αφήνει με μια αμηχανία – δύσκολα μπορώ να δεθώ με κάποιο από τα album, δύσκολα θα ακούσω κάτι πάνω από δύο φόρες – το γιατί δεν είναι της ώρας – εξάλλου σαν παιδί μεγάλωσα μουσικά με τα 90s και πάντα σιχαινόμουν τα 80s και αδιαφορούσα για τα μπλιμπλίκια των 70s – εντάξει ανούσιες γενικότητες θα σκεφτείτε και πιθανότατα θα έχετε δίκιο.
Πάντως, ακούγοντας πάλι τους Sagor & Swing, δέκα χρόνια μετά, με γοήτευσε ξανά ο ήχος τους – ίσως γιατί ακούγονται σαν να μην τους ενδιαφέρει τίποτα από το γύρω-γυρω της μουσικής, ούτε προσπαθούν να κάνουν κάτι καινούργιο ή να προσθέσουν κάτι στον ήχο που παίζουν. Βγάζουν μόνο μια αγνή αγάπη, ανεπιτήδευτη για εκείνη τη μουσική, μια τρομερά ευχάριστη διάθεση σε κάθε κομμάτι, κανένα σημείο που η εξ ορισμού πληθωρικότητα αυτού του ήχου κάνει τις συνθέσεις τους να πλατειάζουν. Ε, στην τελική, απλά μου αρέσουν.

((E A R))
((E Y E))

1 σχόλιο: